Schaapje had witte wol

Shearing
Afgelopen weekend was het schapenscheren afgelopen. Ik heb ’t relatief makkelijk gehad, want ik hoorde dat scheren normaal 2,5 week à 3 weken duurt. En soms nog langer. Dit keer was het gedaan in slechts 2 weken tijd. Ik klaag niet, want tijdens ’t scheren werd er zo’n 13 uur per dag gewerkt. Dat krijg je met 10.000 schapen, om en nabij. ’s Ochtends even ontbijten, ’s avonds een biertje en avondeten, wat heerlijk werd verzorgd door Terry & Marion, de ouders van Tom, en dan was het weer tijd om naar bed te gaan. Who needs spare time anyway? Maar het was een… nieuwe ervaring die me altijd zal bijblijven. En ik heb er zeker geen spijt van dit meegemaakt te hebben, dus dat is goed. Momenteel zijn we weer wat relaxter aan ’t werk, slechts 10 uur per dag.

Het scheren werd gedaan door een team van contracted shearers. Een mannetje runt de boel en heeft shearers in dienst, wolsorteerders en een kok. De shearers krijgen $2,30 per schaap, dus die werken hun armen eraf. Ze beginnen om half 8, 2 uur werken, halfuurtje pauze, 2 uur werken, uurtje pauze, 2 uur werken, nog een halfuurtje pauze, de laatste 2 uur werken en dan klaar. Reken maar dat dat zwaar werk is, want ze staan de hele tijd voorover gebogen. De meesten gebruiken een soort beugel met zachte voering waar ze overheen hangen. De beugel hangt aan een veer ergens boven hun werkplek. De ervaren shearers doen een schaap binnen 3 minuten. Dat was de tijd die ik nodig had voor één strook (natuurlijk heb ik het ook even geprobeerd). De shearers zijn ook halve chirurgen, want als ze een schaap te erg toetakelen, wat heel weinig voorkomt hoor, moeten ze hechtingen plaatsen. Het scheren gebeurt op een vrij ouderwetse manier: een motor drijft een stang aan, waar meerdere scheermachines aan gekoppeld zijn. De machines zijn in en uit te schakelen met een koord. Uit de machines komt een aandrijfstang waaraan het “handpiece” gekoppeld zit. Hiermee wordt geschoren. Geen elektrische tondeuses dus, zoals bij de kapper :P

Onze job was om de shearers bezig te houden. Met ons bedoel ik Tom, Jamie (Ozzie collega), en wat familie van Tom. Dit betekende schapen aan- en afvoeren van en naar de paddocks, waarbij het daadwerkelijke musteren werd gedaan met motorbikes, een quadbike, auto’s en benenwagens. Aangekomen bij de sheepyards, moesten de schapen gedraft worden, oftewel gescheiden: ewes (ooien), rams, whethers (ram zonder bollocks) en lams. Daarna werden ze shearingshed in gedreven. Op de één of andere manier kwamen ze daar kaal weer uit en volgende klus was om ze in te spuiten met luizenspul. Nee niet om luizen te lokken. Ook keken we naar kankeroren, die er gewoon afgeknipt werden (sommige zo groot als een tennisbal!). Kankerneuzen en –bums kregen een rode stip, want die moesten afgemaakt worden. Om dit te kunnen doen, werden ze in een smalle “race” gedreven, waar ze zichzelf vaak ernstig door elkaar husselden, zodat je regelmatig wat met schapen moest jongleren om elk schaap in te kunnen spuiten. Even voor de duidelijkheid, dit luizenspul werd simpelweg met een speciaal pistool over de rug gesprayed. Geen injecties o.i.d. Na dit gebeuren, werden ze in de volgende yard gestopt waar de ewes herenigd werden met hun lammetjes. Tot slot werden ze terug naar de paddocks gevoerd en dan begon het verhaaltje weer overnieuw met ongeschoren schapen.

Mulesing
Er waren ook enkele schapen die een eartag kregen en sommigen moesten “gemulesed” worden. Ik weet eigenlijk niet hoe ze dit in Nederland doen, maar in Australië is er nogal ophef over, omdat het vrij ondiervriendelijk is. Mulesing wordt gedaan om blowflies weg te houden rond de aars van het schaap. Deze vliegen leggen eitjes en de maden vreten het schaap op van binnenuit. Got lambchops? Yummie. Mulesing wordt gedaan om dit te voorkomen en is dus wel in het voordeel van het schaap. De behandeling zelf is echter niet zo prettig: het schaap wordt in een soort cradle gefixeerd, met de kont omhoog. Rond de staart zit veel overtollig vel, waar de blowflies dol op zijn. Dit wordt weggeknipt samen met de staart, zodat het vel strak weer teruggroeit, waardoor de blowflies niet meer geïnteresseerd zijn. Uiteraard wordt het boeltje gedesinfecteerd en er zijn bijna nooit complicaties. De discussie gaat er nu over of verdoving of andere methodes verplicht moeten worden gesteld. Verdoving is natuurlijk te duur (hoe meer geld er bespaard kan worden, hoe beter), maar het is allemaal vrij onprettig voor de dieren.

Een vrolijk einde dit keer, maar ik denk dat jullie wel weer even genoeg te lezen hebben. Nog een paar weekjes en dan ga ik weer op weg met m’n Fordje! Cheers en tot snel.